Fanfare St Lucia

(Gemerts Nieuwsblad)

GEMERT-BAKEL – Zevenzeventig jaar zijn er verstreken sinds ons deel van Brabant werd bevrijd. Veteranen van toen zijn er dus niet of nauwelijks meer, maar de Gemert-Bakelse Militaire Veteranen van latere acties en missies kiezen voor hún veteranendag altijd voor de datum die dicht bij die 25ste september ligt. In 2021 was dat exact 25 september.

Door Simon van Wetten

Denk bij die latere uitzendingen aan Nederlands-Indië en Nieuw-Guinea, aan Cambodja, Ethiopië, Angola, Haïti, Libanon, voormalig Joegoslavië, Cambodja, Mali, Uruzgan en Afghanistan. De militairen die afgelopen zaterdag op het Ridderplein bijeen kwamen, zullen bij de minuut stilte vooral hebben gedacht aan de kameraden die in al die genoemde landen gewond zijn geraakt of om het leven zijn gekomen. Of misschien hebben zij die minuut gebruikt om bij zichzelf te rade te gaan; die missies hebben hun leven immers enorm beïnvloed en veranderd, en velen dragen de sporen ervan, al dan niet zichtbaar, de rest van hun leven met zich mee.

Het eerste belangrijke moment van deze Veteranendag heeft uw verslaggever intensief meebeleefd. Karel Cornelissen van het 4-Mei Comité en piper Willem van Doorn van de Firebrigade Pipes and Drums, onder het toeziend oog van cameraman Peter Kuijpers van Omroep Centraal, hebben het bevrijdingsvuur, vorige week vanuit Bayeux naar Meijel overgekomen en van daar door de G.A.C.-lopers naar Gemert gebracht, uit de Sint Janskerk gehaald. Door het verstilde kasteelpark zijn we met een wijde bocht bij de sequoiadendron gigantum, de mammoetboom terecht gekomen en daarachter gaan staan. Ruimte genoeg. Ik keek door het dichte struikgewas naar de veteranen aan de andere zijde van de gracht, op het plein, en vroeg me af of de paters van de Heilige Geest destijds, op die 25ste september 1944, ook zo voorzichtig vanachter de begroeiing naar het toenmalige Borretplein keken om te taxeren of het nu Duitse of Engelse voertuigen waren, die vanuit het Binderseind het plein op kwamen gereden. Heel spannend.

Na het teken dat het moment daar was traden Karel en Willem naar voren, naar de vuurschaal die tegenover het Ridderplein nabij de Vredesmaagd stond opgesteld. Willem blies en speelde de doedelzak, Karel ontstak het vuur in de schaal. Vanuit onze zijwaartse positie een mooi gezicht!
Terwijl het verdere programma zich met de vlaggenparade, de eregroet en de toespraken ontrolde, bleek de kortste weg terug, via het poortgebouw, niet mogelijk te zijn. Je kunt je ooit buitengesloten voelen als het om een kasteel gaan, soms ben je er ook in ópgesloten. Omdat de enige weg terug via het brugje naar de kerk liep, heb ik helaas het grootste deel van de toespraak van burgemeester Michiel van Veen gemist. Zijn slotalinea ging over de recente tentoonstelling in het gemeentehuis, over de komst van onze Nederlands-Indische medeburgers. Er is daarbij ook aandacht uitgegaan naar de jongens die de politionele acties in Indië niet overleefd hebben, in een mooi, sereen hoekje van de tentoonstelling.

De kranslegging, de Last Post, de minuut stilte, het spelen van het Wilhelmus, het zijn altijd weer de markante en indrukwekkende momenten tijdens zo’n plechtigheid. Het slotconcert door de Firebrigade Pipes and Drums en Fanfare Sint Lucia uit De Mortel zorgde letterlijk en figuurlijk voor het juiste slotakkoord van deze altijd weer imponerende bijeenkomst.

Een drukbezochte plechtigheid op het Ridderplein.